Cubitron II – rewolucja w świecie materiałów ściernych?

Dostałem paczkę z magiczna zawartością…

Jakiś czas temu, z racji prowadzonego przeze mnie testu tarcz do cięcia, dostałem e-mail od przedstawiciela firmy 3M. Wprowadzają na rynek nowy, rewolucyjny materiał ścierny i chcieliby zasięgnąć również mojej opinii. W dodatku znika marka „Unifam, sygnowane 3M” na rzecz „3M”. Ślij Pan sample, zobaczymy – odpisałem. Jakiś tydzień później w paczce znalazłem stos tarcz do cięcia 3M zwykłe, 3m Inox oraz tajemnicze tarcze premuim, zbudowane z nowego materiału ściernego.

Wielką zmianą miało się okazać nowe ziarno ścierne Cubitron II i sposób produkcji tarcz. Ziarna przypominają trójkątne, dwustronne płytki tokarskie, w dodatku spajane są nową żywicą i elektromagnetycznie ustawiane podczas jej zastygania. Ziarna podobno samoostrzące. Do próby dostałem tarcze 125×1.6mm do cięcia i 125×6 do szlifowania. Szkoda, że nie 125×1, bo grubsze nie pozwalają na sprawdzenie giętkości podczas pracy. Ale nic to, zapnijmy pacjenta do aparatury i zbadajmy.

Zabawy

Na pierwszy ogień poszła tarcza zwykła 125x1mm do stali „czarnej”. Procedura testowa standardowa, suwmiarka rozciągnięta na 110mm, rura półcalowa w imadle i do dzieła. Niestety już po 15 plastrach osiągnęła testowy wymiar. Powtórzyłem test na drugiej tarczy i wyszło to samo. Stary, zastąpiony przez nią produkt Unifamu osiągał 18.

Następny na męki poszedł krążek 3M Inox 125×1. 43 plastry, czyli nieco lepiej niż poprzednik Unifam (38 kawałków rury).

W końcu zapiąłem Cubitrona. Chciałem kontrolować średnicę co 5, potem co 10 plastrów, przy 60 zacząłem po prostu ciąć, ciąć, ciąć.. Koło setnego zrezygnowałem. Ubytek średnicy – niecały milimetr! Czyli gdybym miał kilka metrów rury na zmarnowanie i kilka godzin, chcąc dokończyć test do 110mm średnicy, musiałbym odciąć jakieś półtora tysiąca (!) plastrów.

Jeszcze mu mało?

Po standardowym teście zacząłem tarczę męczyć na wszelkie możliwe sposoby. „Co cię nie zabije, to cię zużyje” – ale gdzie tam. Akurat miałem na warsztacie grubszą robotę, więc było co ciąć. Kilka odcinków grubego ceownika, kilka rur, a nawet metrowe ciecie w blasze aluminiowej 6mm. W końcu zacząłem tarczą szlifować, pociąłem trochę złomu do wywiezienia. Wynik – ubytek 4mm!

Potem zapiąłem na szlifierkę tarcze do szlifowania – zwykłą, potem nową 3M, potem Cubitrona. każdą obrałem z rdzy po 2 identyczne sztaby, Cubitronem siedem – trochę się zakurzył… Potem było trochę zaokrąglania i wyrównywania – trochę zwykła, resztę wziął na siebie bohater testu. Ostatnia praca, z którą zwykłe tarcze raczej sobie nie radzą, to było oszlifowanie serca wyciętego z aluminiowej blachy, do okrągłych kształtów. Trochę go zatkało, ale to wszystko.

Fot.1 Tarcze Cubitron nowe i po opisanych wyżej mękach. Po prawej to, co zostałoby z klasycznych tarcz po podobnej robocie (bez alu)

Obawy

Pierwsze, co przyszło mi do głowy – dostałeś jakieś tarcze „tester edition”. W sieci znalazłem opis testu cięcia sztab, w którym Cubitron okazał się zaledwie 4x wydajniejszy od zwykłej – czyli albo typowy user Ziutek, albo moja obawa się potwierdza. Konsultacja z kilkoma osobami, które miały do czynienia z Cubitronem wskazuje jednak na to, że można wyprodukować tarczę bijącą inne na głowę dziesiatki razy.

Coż – pozostaje poczekać na wersję rynkową i powtorzyć test. Jeśli dorówna samplom – mamy lidera.

Druga obawa dotyczy wersji rynkowej. Praktyka wykazuje, że każdy produkt – herbata, konserwy, frezy, klocki hamulcowe – po jakimś czasie się „psuje” i w takim samym pudełku parę miesięcy później kupimy coś, co już nie smakuje tak dobrze, szybciej się zużywa itd. Jeśli pierwsza partia rynkowych okaże się równie dobra, jak testowe – nabywam od razu setkę tarcz do cięcia i do szlifowania, naruszając mój „fundusz rezerwowy na fajne narzędzie”. Potem będę już tylko co jakiś czas monitorować jakość Cubitronów, ale mając zapas tych pierwszych. Test pozostałych raczej zawieszam.

Nie ma róży bez kolców

Tarcze do cięcia są agresywne, ale wraz z rosnacą temperaturą tempo pracy spada. Przeciętny user pewnie zacznie dociskać narzędzie mocniej, ale poza zużyciem łożysk maszyny niczego nie zmieni.

Tarcze do szlifowania Cubitron II pozostawiają głębokie, wielkie wżery w materiale, przypominające sfrezowany asfalt. Chcąc uzyskac gładszą powierzchnię, trzeba zostawić pewien naddatek i potraktować materiał tarczą lamelkową lub chociaż zwykłą do szlifowania.

Jeśli już dojdzie się do połowy średnicy tarczy, to trzeba będzie tym obrzynem pracować dłuuuugo… Ja zawsze mam na stanie szlifierkę z zapiętą tarczą do cięcia, zużytą tarczą do cięcia, lamelką, i szczotką lub tarczą do szlifowania – 4 maszyny pracuja inaczej niż jedna – zużyte tarcze też mają zalety.

Ostatnia sprawa, czyli czynnik ludzki. Ten komentarz wpadł mi do głowy wczoraj, kiedy pracownik magazynu ucinał mi na zamówienie rury. Jego typowy dla „pana Zdzisia” sposób pracy przecinarką przypomniał mi, abym koniecznie napisał:  „To nie są tarcze dla każdego”. Jeśli zatrudniasz robotników a nie pracowników, możesz się przejechać i na tym narzędziu. Tarcza za 20 złotych pęknie tak, jak zwykła za 2 złote, jeśli jakiś baran będzie spuszczał szlifierkę za kabel na balkon niżej, żeby ją podać koledze. Jeśli Twoi chłopcy nie potrafią używać kątówki nie opierając się całą swą masą o materiał, Cubitronem do szlifowania napsują materiału, że hej. To bardzo agresywne tarcze do szlifowania i materiał znika pod nimi w oczach.

Jako zabawkę dla gości, którzy nie gardzą uważną pracą i dobrym narzędziem, albo do użytku osobistego – prawdopodobnie będę mógł polecić. Kilkanaście złotych za tę tarczę to i tak wielokrotnie taniej niż kilka za zwykłą.

Testy wersji rynkowej – luty/marzec 2014

W końcu, po udostępnieniu produktu wszystkim maniakom, musiała się ukazać i wersja dla ludu pracującego miast i wsi. Trzy sztuki natychmiast trafiły na warsztat. Nie różnią się w użytkowaniu od testowych. Pozostaje nakupić większą ilość póki księgowy producenta nie zadecyduje, że „produkt jest za dobry i coś z tym należy uczynić”, jak to ostatnio mają w zwyczaju we wszystkich branżach.

Nabyłem cały słupek, ale co jakiś czas będę nabywał jedną-dwie sztuki „aktualne” i sprawdzał, czy produkt się nie popsuł z czasem.

Mogę serdecznie polecić. Naście złotych za sztukę to dużo, ale absolutnie nie drogo. To dużo taniej niż kilka złotych za przeciętną tarczę – tyle roboty, co jednym Cubitronem, można wykonać garścią pozornie tańszych, co w sumie wyjdzie drożej, o zapachach i innych efektach ubocznych nie mówiąc.